SANATATAK / 03 Temmuz 2016 Nietzsche'nin yerçekiminin insanlığın en büyük düşmanı olduğunu ilan etmesinin üstünden yaklaşık yüz otuz yıl geçmiş ama Zerdüşt'ün bu saptayımı insanları hala bedenden vazgeçip Platocu anlamda ruha yöneltmeye, mezara çekmeye devam ediyor. Nietzsche'nin çağdaşlığı günümüzde ruhani varoluş biçimlerinin, bilhassa Regan ve Thatcher ikilisinin 80'lerden bu yana hızla devreye soktuğu metafizik yaşam biçimlerinin yükselişi karşısında hala sımsıkı bir eleş

Seyir Daha önce İngiltere'de yayınlanmış bir makalemde tanımlamayı denediğim, "arzu-imgesi"[1] adlı imge türünden bahsedeceğim bu yazımda. Kuşkusuz, bu yeni imgenin arka planında Deleuze'ün sinema kitaplarında sözünü ettiği “hareket-imgesi” ve “zaman-imgesi” kavramları var. Ayrıca, Guy Debord'un Seyir Toplumu'na da değinip, kavramımızı Harmony Korine'in Çöp Düzücüler (Trash Humpers, 2009) ve Gaspar Noé'nin Boşluğa Gir (Enter the Void, 2009) adlı filmleriyle örneklemeye çalışa